Patroni
Patronami parafii tynieckiej są święci Apostołowie Piotr i Paweł.
Kościół czci ich razem 29 czerwca. Ich obchód ma rangę uroczystości.
Święty Piotr Apostoł
Jego pierwotne imię to Szymon. Pan Jezus, gdy go powołał na Apostoła, nadał mu nowe imię – Piotr. Znaczy ono skała. Związane jest to z zadaniem, które powierzył jemu: Ty jesteś Piotr (czyli skała) na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie (Mt 16,18-19). Piotr pochodził z Betsaidy, miejscowości położonej nad Jeziorem Genezaret (Galilejskim). Był bratem św. Andrzeja, Apostoła. On przyprowadził Szymona do Pana Jezusa niedługo po chrzcie w rzece Jordan, jaki Chrystus Pan otrzymał z rąk Jana Chrzciciela. Andrzej i Piotr byli prawdopodobnie uczniami Jana Chrzciciela (por. J 1,40-42). Ojcem Piotra był Jona (lub Jan), rybak galilejski. Piotr też był rybakiem. Kiedy Piotr przystąpił do grona uczniów Pana Jezusa, był już człowiekiem żonatym i mieszkał w Kafarnaum u teściowej, którą Pan Jezus uzdrowił (por. Mk 1,29-31; Łk 4,38-39). Tradycja wczesnochrześcijańska podaje, że miał dzieci, gdyż wymienia jako jego córkę św. Petronelę. Nie jest to jednak w pełni potwierdzone.
Piotr był świadkiem wielu ważnych wydarzeń z życia Zbawiciela (m.in. wskrzeszenie córki Jaira, przemienienie, modlitwa w Ogrójcu). Jest znany z tego, że zapewniał Chrystusa o swojej wierności, ale zgodnie z zapowiedzią Pana, zaparł się Go trzykrotnie (por. Mt 26,69-75; Mk 14,66-72; Łk 22,54-62; J 18,15-27). Przed wniebowstąpieniem Pan powierzył jemu najwyższą władzę nad Apostołami i wszystkim swoimi uczniami (zob. J 21,15-19). We wszystkich wykazach apostolskich Piotr jest zawsze stawiany na pierwszym miejscu (zob. Mt 10,2; Mk 3,16; Łk 6,14; Dz 1,13). Jako przykład można wskazać tzw. Sobór Jerozolimski, na którym Piotr jako pierwszy przemawia i decyduje, że należy iść także do pogan, a od nawróconych z pogaństwa nie należy żądać wypełniania nakazów judaizmu, obowiązujących Żydów (por. Dz 15,1-12).
Jego pierwotne imię to Szymon. Pan Jezus nadał mu nowe imię – Piotr. Związane jest ono z zadaniem, które powierzył jemu: Ty jesteś Piotr (czyli skała) na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie (Mt 16,18-19).
Piotr zostawił dwa listy, które weszły w skład Nowego Testamentu. Podyktował je swojemu uczniowi Sylwanowi (zob. 1 P 5,12). Niektórzy z Ojców Kościoła uważają, że na jego polecenie św. Marek spisał Ewangelię.
Według tradycji Piotr poniósł śmierć męczeńską na wzgórzu watykańskim. Według Orygenesa miał być ukrzyżowany głową w dół na własną prośbę, gdyż czuł się niegodnym umierać na krzyżu jak Chrystus. Cesarz Konstantyn Wielki wystawił ku czci św. Piotra nad jego grobem bazylikę. Obecna bazylika Św. Piotra w Rzymie pochodzi z wieku XVI-XVII, zbudowana została w latach 1506-1629. W czasie prac archeologicznych przeprowadzonych w podziemiach bazyliki św. Piotra w latach 1940-1949 znaleziono pod konfesją (pod głównym ołtarzem bazyliki) grób św. Piotra.
W ikonografii św. Piotr ukazywany jest w stroju apostoła, jako biskup lub papież w pontyfikalnych szatach. Od IV w. ustalił się jego typ ikonograficzny – szerokie rysy twarzy, łysina lub lok nad czołem, krótka, gęsta broda. Od XII wieku przedstawiany jest jako siedzący na tronie. Jego atrybutami są anioł, kajdany, dwa klucze symbolizujące klucze Królestwa Bożego, kogut, odwrócony krzyż, księga, łódź, zwój, pastorał, ryba, sieci, skała – stanowiące aluzje do wydarzeń w jego życiu, tiara w rękach.
Święty Paweł Apostoł
Jego pierwotne imię to Szaweł (Saul). Urodził się w Tarsie w Cylicji (por. Dz 21,39) ok. 8 lat po narodzeniu Chrystusa. Pochodził z rodu Beniamina (zob. Rz 11,1). Posiadał też obywatelstwo rzymskie (por. Dz 22,28). Należał do stronnictwa faryzeuszów (zob. Dz 23,6). Nauczył się wyrabiania namiotów (zob. Dz 18,3). Od Gamaliela otrzymał staranne wykształcenie w Prawie (por. Dz 22,3). Nie spotkał nigdy Chrystusa. Słyszał jednak o Nim i o Jego uczniach, których nienawidził. Wtrącał ich do więzienia (por. Dz 22,4-5). Był przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana. Ponieważ jednak nie miał pełnych lat 30, nie mógł wykonywać wyroku śmierci na diakonie. Pilnował więc szat oprawców i zapewne pilnie ich zachęcał, aby dokonali egzekucji (zob. Dz 7, 58-60). W drodze do Damaszku, miał nadzwyczajne spotkanie z Jezusem, który mu się ukazał. Szaweł stracił wzrok, ale przede wszystkim dowiedział się, że to Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem. W Szawle dokonało się całkowite nawrócenie. Został ochrzczony przez Ananiasza, zgodnie z poleceniem Chrystusa (por. Dz 9,10-18). Po przyjęciu chrztu Szaweł zmienił całkowicie swoje życie i stał się głosicielem Ewangelii. Zanim jednak to uczynił przez pewien czas przebywał na pustyni w Arabii (zob. Ga 1,17-18). Dzięki Barnabie udało się mu zdobyć zaufanie Apostołów, którzy początkowo nie wierzyli w nawrócenie Szawła, słysząc o prześladowaniach, które czynił. Później zaczął nosić imię Paweł (zob. Dz 13,9).
Dzięki decyzji Apostołów, zgromadzonych na soborze w Jerozolimie ustalono, że należy głosić Ewangelię także poganom, a nawet nie nakładać na nich ciężarów prawa mojżeszowego (por. Dz 15, 6-12). W ten sposób otworzyły się duże możliwości dla Pawła. Rozpoczął swoje wielkie podróże misyjne. Pierwsza wyprawa miała miejsce w latach 44-49. Odwiedził Cypr, Galację (razem z Barnabą i Markiem). Druga odbyła się w latach 50-53. Był wtedy w Filippi, Tesalonice, Berei, Achaii, Koryncie (razem z Tymoteuszem i Sylasem) Trzecia – w latach 53-58. Droga wiodła przez Efez, Macedonię, Korynt i zakończyła się w Jerozolimie.
Tam został aresztowany ok. 60 r. Odwołał się następnie do cezara (zob. Dz 25,11-12). Trafił więc do Rzymu, skąd napisał kilka listów. Prawdopodobnie w 66 lub w 67 r. poniósł śmierć męczeńską przez ścięcie mieczem. Jego ciało początkowo złożono w posiadłości św. Lucyny przy drodze Ostyjskiej w Rzymie. W 284 r. prawdopodobnie ze względu na prześladowania, wzniecone przez cesarza Waleriana, przeniesiono relikwie Apostoła do katakumb przy drodze Apijskiej, zwanych dzisiaj katakumbami św. Sebastiana. Po edykcie z 313 r. ciało św. Pawła przeniesiono na miejsce jego męczeństwa. Tam cesarz Konstantyn Wielki wystawił ku jego czci bazylikę pod jego wezwaniem. Dziś nazywa się ona Bazyliką św. Pawła za Murami. Opiekę nad nią sprawują benedyktyni.
Jego pierwotne imię to Szymon. Pan Jezus nadał mu nowe imię – Piotr. Związane jest ono z zadaniem, które powierzył jemu: Ty jesteś Piotr (czyli skała) na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie (Mt 16,18-19).
Święty Paweł jest autorem 13 listów Nowego Testamentu. W ikonografii św. Paweł jest przedstawiany w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa, miecz.